Ο ηγέτης με το τζιν παντελόνι ...

Όταν πριν από 9 χρόνια δεχόταν το χειροκρότημα από τη νεολαία του ΣΥΝ ως ο νέος γραμματέας της ο 24χρονος τότε Αλέξης δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί τι του επεφύλλασε το πολιτικό του πεπρωμένο. Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2008 Όταν πριν από 9 χρόνια δεχόταν το χειροκρότημα από τη νεολαία του ΣΥΝ ως ο νέος γραμματέας της ο 24χρονος τότε Αλέξης δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί τι του επεφύλλασε το πολιτικό του πεπρωμένο.

Εννέα χρόνια μετά, ο 33χρονος πλέον Αλέξης Τσίπρας με εντελώς αντισυμβατική αμφίεση για την περίσταση έστελνε μήνυμα ενότητας. Ήταν ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ με συντριπτικό ποσοστό υπέρ του. Επτά στους δέκα σύνεδρους στο 5ο Τακτικό Συνέδριο του Συνασπισμού είχαν «σταυρώσει» το όνομα του- επί της ουσίας συναινούσαν στο πολιτικό πείραμα του Αλέκου Αλαβάνου, που μέχρι στιγμής αποδεικνύεται επιτυχημένο: Το άνοιγμα στη νεολαία.

Μέχρι πρότινος δύσκολα θα μπορούσε να υποψιαστεί κάποιος ότι πρόεδρος κόμματος με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και εντυπωσιακό καλπασμό στις δημοσκοπήσεις θα χαιρετούσε την ώρα της νίκης του φορώντας τζιν και πουκάμισο. Η πολιτική είναι (και) διαχείριση συμβόλων. Και ο Τσίπρας από την πρώτη στιγμή της εκλογής του έσπευσε να κομίσει ένα νέο άνεμο στα πολιτικά πράγματα. Το φρέσκο, το καινούργιο, το άφθαρτο. Το καθαρό πρόσωπο που εναρμονίζεται με την εποχή του.

Ο Αλέκος Αλαβάνος πήρε το πολιτικό ρίσκο, εν μέσω αντιδράσεων, ακόμα και χλεύης. Πόνταρε στη νέα γενιά, αντιλήφθηκε τη διογκούμενη αντίδραση της απέναντι στην «κατεστημένη» διαφθορά, τις πελατειακές σχέσεις και το διαρκώς παρόν "πόλιτικό κόστος".

Η συγκυρία δεν μπορούσε να τον δικαιώσει περισσότερο. Στις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη το κόμμα που στο παρελθόν έμπαινε σύρριζα στη Βουλή εισήλθε άνετα με το σχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εξελίξεις είχαν συνωμοτήσει υπέρ του. Η σκανδαλολογία και το πολιτικό τέλμα που έχουν οδηγήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να δηλώνουν αηδιασμένοι από τον πολιτικό κόσμο δημιουργούσαν την αναπόφευκτη επιταγή για το καινούργιο- Και πόνταρε με πράξεις: Η νέα γενιά στην εξουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας χωρίς κοστούμι και γραβάτα, χωρίς πολιτικές φιοριτούρες και ξύλινο λόγο εξελέγη άνετα νέος πρόεδρος.

Πέραν από το συμβολισμό αρχίζει το πραγματικό διακύβευμα. Πως θα διαχειριστεί ο ΣΥΝ και ο ίδιος ο Α. Τσίπρας αυτή τη δυναμική που αναπτύσσεται. Το στοίχημα είναι μεγάλο: Πρόκειται για μία νέα αισθητική αντίληψη της πολιτικής που γεννήθηκε εν μέσω σαπίλας ή απλώς συνιστά μία μιντιακή σαπουνόφουσκα που θα σκάσει στον αέρα πριν αλέκτορα φωνήσαι; Η μπάλα είναι στα πόδια του 33χρονου νέου παίκτη στο γήπεδο της πολιτικής.

ΠΗΓΗ : blogs.contra.gr

1 comments:

Ανώνυμος είπε...: Η πανηγυρική εκλογή του «θείου βρέφους» της ροζ αριστεράς στον προεδρικό θώκο του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε να αποδίδει αμέσως σε χρόνο τηλεοπτικής προβολής, πρωτοσέλιδα και ποσοστά δημοσκοπήσεων, αποδεικνύοντας την ευθεία σχέση του μπολσεβικισμού νέου τύπου με τους image makers των Μέσων. Ο Τσίπρας, τον οποίο εύστοχα χαρακτήρισε η συντρόφισσα Κανέλλη ως: «Trendy επιλογή ενός emo κόμματος», έπιασε κατευθείαν δουλειά κάνοντας αυτό ακριβώς για το οποίο τον έχουν προγραμματίσει και έχει στηρίξει πάνω του ολόκληρη την πολιτική του οντότητα: Δημόσιες εμφανίσεις εντυπώσεων και βερμπαλισμό.

Ο light αριστερισμός, έχοντας κόψει τις σχέσεις του με το σταλινικό ΚΚΕ, καλλιέργησε εντατικά, από την εποχή του Κωνσταντόπουλου, ένα ατσαλάκωτο, άχρωμο και άγευστο, προφίλ και κατόρθωσε να συσπειρώσει γύρω του κάθε αντιδραστικό, νεοταξίτικο, ανθελληνικό και διεθνιστικό μόρφωμα, δημιουργώντας ένα συνονθύλευμα χωρίς κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο, αλλά με μια αόριστη ρητορική αντίδρασης και καταγγελίας, μέσα από ένα ψευδοπροοδευτικό πρίσμα. Λειτουργώντας χρόνια ως σχολαρχείο του ΠΑΣΟΚ και πολιτικό όχημα ευκαιρίας εισόδου στην Βουλή, εντελώς ετερόκλητων ομάδων της αριστεράς, απέκτησε και τις κατάλληλες διασυνδέσεις σε χώρους όπως τα ΜΜΕ και τις Πανεπιστημιακές σχολές, που του εξασφαλίζουν μια προνομιακή αντιμετώπιση σε επικοινωνιακό επίπεδο. Με αυτή την ιδιότυπη ένωση κάθε πολιτικής και ψυχολογικής διαστροφής κατόρθωσε να γίνει η επιλογή μιας απολιτίκ, κατασκευασμένης αστικής νεολαίας, με πλαστικές, προ-κατ ιδέες, που γοητεύεται από ένα αίσθημα δήθεν επαναστατικότητας, πάντα όμως μέσα από τη θαλπωρή της ένταξης στο ίδιο το Σύστημα, το οποίο δήθεν πολεμά.

Η κρίση του δικομματισμού, η οποία μετά από τόσα χρόνια φαίνεται πιο καθαρά από ποτέ, μια και «δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα», δημιούργησε την ανάγκη για έναν νέο πόλο, οποίος θα μπορέσει να συσπειρώσει όσους διαμαρτύρονται, αλλά θα είναι και εύκολα χειραγωγήσιμος. Με αυτά τα κριτήρια, ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε ως η ιδεολογική εμπροσθοφυλακή των ιδεών της παγκοσμιοποίησης. Με τα ίδια κριτήρια, επιλέχθηκε και προκρίθηκε ένα αντίστοιχο συνονθύλευμα, από τα δεξιά της εγχώριας πολιτικής σκηνής, το οποίο είναι ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη.

Μετά τη μεγάλη εσωκομματική κρίση στο ΠΑΣΟΚ, όλες οι δημοσκοπήσεις αβαντάρουν τον ΣΥΡΙΖΑ και του δίνουν ένα μεγάλο κομμάτι από τους δυσαρεστημένους ΠΑΣΟΚους. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με έρευνα της Public Issue για την “Καθημερινή” και τον “Σκάι”, προκαλεί εντύπωση το υψηλό ποσοστό που συγκεντρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος φθάνει στο 11,5% και παγιώνεται ως τρίτο κόμμα. Σύμφωνα με την ίδια δημοσκόπηση, οι πολίτες εμφανίζονται δυσαρεστημένοι τόσο από την κυβέρνηση όσο και από το ΠΑΣΟΚ. Η Νέα Δημοκρατία εξακολουθεί να προηγείται με 38,5% έναντι 35% του ΠΑΣΟΚ και σε σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2007, παρουσιάζουν πτώση 3,3% και 3,1% αντίστοιχα. Χαρακτηριστικό, όμως, είναι το τεράστιο ποσοστό δυσαρέσκειας απέναντι στα μεγάλα κόμματα, καθώς εμφανίζεται δυσαρεστημένο από την κυβέρνηση το 80% των ερωτηθέντων, ενώ το 94% είναι απογοητευμένο από την αξιωματική αντιπολίτευση. Από τα υπόλοιπα κόμματα, το ΚΚΕ παρουσιάζεται σταθερό στο 7,5%, ενώ ο ΛΑΟΣ αποτυγχάνει να εκμεταλλευτεί τη φθορά της ΝΔ και παρουσιάζεται στο 4,5%, το οποίο περιγράφει και την απογοήτευση των ψηφοφόρων του.
Οι δημοσκοπήσεις, βέβαια, δεν προσφέρονται τόσο για εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων, όσο για διερεύνηση της τάσης του ερωτηθέντος σώματος. Έστω κι έτσι όμως, αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι η έντονη δυσαρέσκεια του λαού απέναντι στο κομματικό κατεστημένο. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται ακριβώς σε αυτό το στοιχείο, έστω και αν πρόκειται για το ίδιο ξαναζεσταμένο φαγητό σε διαφορετικό πιάτο.; 28 Φεβρουαρίου 2008 στις 2:20 π.μ.